دین پژوهی در دوره معاصر نواندیشان زیادی را به خود دیده است؛ یکی از این نواندیشان آقای دکتر سروش است؛ وی در تاریخ تئوری‌پردازی خود مراحل مختلفی را طیّ کرده است. اولین گام‌های وی در این راستا با قبض و بسط تئوریک شریعت آغاز شد و با فرضیه بسط تجربه نبوی استمرار یافت. وی در فرضیه اول معرفت دینی را بشری و تاریخی و نسبی دانست و در فرضیه دوم خود، یک گام به عقب‌ رفته و متن دین را متحوّل و تاریخی دانست و اکنون در این تئوری جدید خود که نام «محمّد(ص) راوی رؤیای رسولانه» را بر آن نهاده، گامی دیگر به عقب‌تر نهاده و به تعبیر خود آخرین پنجره ناگشوده در این باب را باز کرده و فرآیند وحی را برخلاف گذشته، یکسره در رؤیا و خواب خلاصه نموده است و نقش پیامبر را راوی و گزارشگر آنها می‌داند؛ لذا روشی که ایشان برای تفسیر وحی پیشنهاد می‌کند، روش تعبیرگرایی است که به زعم وی می‌تواند رقیب جدّی برای ظاهرگرایی و تأویل‌گرایی در تاریخ اسلامی باشد. دکتر سروش در آخرین تئوری خود، شش مقدمه ترتیب داده است تا از طریق آن بتواند فرضیه خود را اثبات نماید. نوشتار ذیل به بررسی و نقد مقدّمات و استدلال ایشان پرداخته است و در نهایت سستی و ضعف این تئوری را اثبات نموده است. واژگان کلیدی: محمد (ص) ، وحی، رؤیا ، رؤیای رسولانه، دکتر سروش